Το Λος Άντζελες
«Έπρεπε να είμαι εκεί 25 Οκτωβρίου. Δεν συζητούσα ούτε για τηλεόραση, ούτε για τίποτα γιατί θα ήμουν στην Αμερική και θα δούλευα στο Λος Άντζελες, στο Μαλιμπού σε μια πολύ ωραία εταιρία. Είχαμε συμφωνήσει με έναν Ελληνοαμερικάνο που έχει πολλά λεφτά, θα αγόραζε μια εταιρία που θα την “έτρεχα” εγώ από κει και πέρα. Τελευταία στιγμή ο κύριος που πουλούσε την εταιρία ζήτησε 50% παραπάνω και δεν έγινε η δουλειά. Το πρώτο είναι αυτό και το δεύτερο είναι ότι όσο πλησίαζα να την κάνω κόμπλαρα για έναν λόγο, για τον μικρό μου τον γιο. Δηλαδή να τον αφήσω με δύο αδελφές, μια μάνα και μια γιαγιά; Άρχισα να έχω ψυχολογικά προβλήματα γιατί πιστεύω ότι κάθε πιτσιρικάς πρέπει να έχει και τον μπαμπά του. Τα κορίτσια τα αγαπάω τόσο πολύ που μπορεί να λιποθυμήσω, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί έχουν μεγαλώσει. Απλά δεν ήθελα να φύγω όταν ο πιτσιρικάς φτιάχνει τις ανδρικές εικόνες στο κεφάλι του. Αν τελικά γινόταν η δουλειά, θα ερχόμουν κάθε δεκαπέντε μέρες να δω τον μικρό. Ήθελα να φύγω. Πρέπει να σέβεσαι την χώρα που γεννήθηκες, αλλά δεν μου αρέσει η Ελλάδα και δεν το λέω τώρα που πέρασα όλα αυτά, δεν μου άρεσε πολύ καιρό. Πιστεύω έχουμε μια σειρά από αδυναμίες σαν ράτσα οι οποίες δεν μου αρέσουν. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί ο φθόνος, η μη αξιοποίηση των αρίστων. Ο πολύ αριστερός και πολύ μορφωμένος νέος υπουργός παιδείας είδα ότι καταργεί την αριστεία στα σχολεία. Πιστεύω ότι είναι τόσο αναξιοπρεπές, κακό και άσχημο για τα παιδιά να μην κυνηγάνε να είναι κάπου καλοί, είναι εγκληματικό. Θα βγαίνουμε στο εξωτερικό και θα λέμε είμαστε η κοινωνία των μετρίων, των μουντροχλεχλέδων. Ήθελα να φύγω πάρα πολλά χρόνια, ξεκίνησα το 2000 δεν μου βγήκε και δεν μου βγήκε και τώρα».
Τα περιοδικά και η σκληρή κριτική
«Μεγαλύτερη μαλακία από αυτό δεν υπήρχε να ακούσω στον πλανήτη γη. Πώς κατέστρεψε τη νεολαία όταν πουλούσα 70 και 90 χιλιάδες περιοδικά σε έναν λαό 10 εκατομμύρια; Όποιος το πιστεύει αυτό είναι ηλίθιος. Έβαλαν μια σειρά στοιχείων, άνοιξαν ένα παράθυρο προς τα έξω που δεν υπήρχε τότε, η τηλεόραση δεν τα έδειχνε όλα. Ήξεραν τι γινόταν μέχρι την showbiz του εξωτερικού. Ήταν η Αντζέλικα Χιούστον εξώφυλλο, που ούτε στην Αμερική δεν θα την έβαζαν, ή o Πατσίνο… Έτσι ξεκίνησε όλη η ιστορία… Ήταν κάτι που δεν υπήρχε εδώ, σαν ένα παράθυρο προς τα έξω. Θυμάμαι να έχω πάει στον Νίκο Χατζηνικολάου και ο αριστερός Νάσος Αθανασίου να μου λέει για τη γλώσσα που χρησιμοποιούσα και τώρα βλέπω τον Βενιζέλο, που τον θεωρώ το άκρον άωτον του συντηρητισμού, να μιλάει με τέτοιες εκφράσεις και η Ελευθεροτυπία, το Βήμα ή τα Νέα να γράφουν τέτοιες εκφράσεις. Οι εκφράσεις που δημιουργεί η νεολαία είναι αυτές που θα κυριαρχήσουν στο μέλλον. Αλλά όλα αυτά είναι χαζομάρες για να περνάει η ώρα γιατί ο άλλος δεν άντεχε τον μαλάκα από τον Βόλο που ήρθε και έκανε μια καλή δουλειά».
Το ΠΑΣΟΚ και ο Αλέξης Τσιπρας
«Εγώ έφυγα από το ΠΑΣΟΚ τον Νοέμβρη του 1986. Πήγα στον Τερζόπουλο και άρχισα να κάνω τα περιοδικά, που ουδεμία σχέση είχαν με το αντικείμενο. Το 67% των Ελλήνων κατά εποχές έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Έφταιξε πάρα πολύ και το ΠΑΣΟΚ γι’αυτό που ζούμε, αλλά όχι μόνο αυτό. Σήμερα είμαι πολύ θλιμμένος με τον Τσίπρα, έκανε ατόπημα βαριάς μορφής. Έβαλε τον Παυλόπουλο πρόεδρο. Αν το ΠΑΣΟΚ έκανε ένα έγκλημα, ο Παυλόπουλος μέσα σε τέσσερα χρόνια τα καθάρισε όλα. Από το 2004 ως το 2009 έχει προσλάβει 865.000 ανθρώπους. Ο Πάκης μια χαρά άνθρωπος είναι, γλυκός, συμπαθητικός, σαν καθηγητής είναι πολύ καλός, αλλά στην πολιτική του καριέρα έχει “σημαδευτεί” από σημαντικά γεγονότα».
Η οικονομική καταστροφή
«Ήθελα να πιστεύω ότι σώζεται το καράβι και έχωνα χρήματα στην ΙΜΑΚΟ αντί να αφήσω ένα κομμάτι για τα παιδιά μου. Έπρεπε να μείνει μια ασφάλεια για τα παιδιά μου αντί να τα μοιράζω αριστερά και δεξιά και να μου λέει η Μπαλατσινού συνέχεια “χώσε” και “χώσε” και “πλήρωσε τον κόσμο”. Πίστευα ότι σώζεται και αυτό ήταν η μια βλακεία. Η δεύτερη ήταν κάτι που αφορά εμένα και έχει σχέση με τα λεφτά, δηλαδή ότι όσα έχω, τα καθαρίζω. Τότε τα καθάριζα παίρνοντας 500 υπαλλήλους και 1600 εξαρτημένους στα πιεστήρια, στις διανομές κλπ ενώ θα μπορούσα να έχω 300 υπαλλήλους και να είναι πιο μετρημένο το πράγμα. Και μετά την ακούς. Είχα 14 εκατομμύρια μισθολόγιο το 2010 που δεν έχει ούτε ο ΑΝΤ1, που μπορούσα να έχω 8 και τα έξι να ήταν στην τσέπη μου. Πολλά λεφτά που δεν χρειαζόταν για τα περιοδικά που βγάζαμε. Αλλά ο μαλάκας ήμουν εγώ. Είχε βάλει και η Τζένη χρήματα και με πίεζε να πληρώνω τον κόσμο. Προσπαθούσαμε να σώσουμε το δημιούργημα της ζωής μας, κάτι που δεν θα έδινα σήμερα σε κανένας συμβουλή να το διαπράξει».
Οι καταχρήσεις
«Όχι, ορκίζομαι. Μια κυρία της διεθνούς σόουμπιζ με έβαλε και έκανα ένα βράδυ κάτι κακό σε σκόνη. Δεν το έκανα γιατί κάπως μου ήρθε. Κανένα τσιγάρο μόνο μια, δυο φορές το χρόνο. Γενικά ήμουν ενάντια και είχα γράψει πολύ άγρια κείμενα κατά των ναρκωτικών».
Η κατάθλιψη
«Όταν έπαθα την κατάθλιψη με τις πτωχεύσεις, πήρα τηλέφωνο την γιατρό και της είπα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι ή ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό και εκείνο. Πήρα κάτι και μου έφυγαν κάποιες φοβίες. Τώρα είμαι στα καλύτερα. Σαν Έλληνας, με αυτά που γίνονται αυτές τις ημέρες, με έχει πιάσει ο φόβος της αλεπούς. Έχω ανοίξει με κάποιους ανθρώπους μια νέα δουλειά και για να συνεχίσει πρέπει να υπάρχει διαφήμιση, να δουλεύουν τα μαγαζιά τα οποία τρεις μήνες χτυπάνε μύγες. Δεν ψωνίζει και δεν επενδύει άνθρωπος».
Η Τζένη Μπαλατσινού
«Γνώρισα έναν άνθρωπο πριν 19, 20 χρόνια και ερωτεύτηκα. Η Τζένη ήταν η γυναίκα μου, η ερωμένη μου, η φίλη μου, η καρδιά μου και το αφεντικό μου. Αυτό δεν θα πάψει ποτέ, άρα θα είναι πάρα πολύ ενοχλητικό. Θα είναι σαν το τραγούδι του Ρέμου “έγινε η νύχτα δυο κομμάτια”. Όταν προκύψει αυτό θα αντιμετωπιστεί, αλλά εγώ είμαι και από χωριό. Ο πολιτισμός είναι καλός, αλλά μέχρι ενός ορίου. Τι θα κάνουμε, παρτούζα;».
Η σκληρή κριτική στον Σεφερλή
«Εγώ έκανα μια κριτική. Είχε δώσει πολλές συνεντεύξεις, που για μένα δεν θα έπρεπε. Πρέπει να το βουλώνεις πριν πας σε μία δουλειά και μετά το αποτέλεσμα να μιλήσεις. Είχε πει ότι οι συνεντεύξεις στη τηλεόραση είναι μάπα, ότι γνωριζόμαστε πριν την συνέντευξη και όταν ξεκινήσει κάνουμε ότι δεν γνωριζόμαστε, πράγμα για το οποίο αισθάνθηκα βαθύτατα προσβεβλημένος. Έκανα αυτή τη δουλειά πέντε χρόνια και δεν με χαροποιεί να μου την πει εμένα ούτε ο Μάρκος, ούτε ο Στάθης Ψάλτης πώς γίνονται οι συνεντεύξεις. Δεν γουστάρω, ενοχλήθηκα προσωπικά. Όταν το έλεγε αυτό, ένας από τους αφορούμενος ήμουν κι εγώ. Και ξαφνικά ήρθε με μαγκιά ο άλλος να μας την πει από το θέατρο. Πήγα εγώ στο θέατρο να κάνω τον καραγκιόζη; Θα ‘ρθει το “Δελφινάριο” να μου πει εμένα πώς θα κάνω συνέντευξή; Αφού εγώ δεν πάω στο “Δελφινάριο” να πω πώς παίζουν. Αυτό ήταν όλο. Από κει και πέρα ήμουν αυτός που του έκανε εγκώμια, γιατί πιστεύω ότι ο Μάρκος είναι μια πολύ καλή περίπτωση κωμικού, ακομπλεξάριστου. Πολύ σπάνιο αυτό στην Ελλάδα».
